W pogoni za niebem

 Przeglądałam drzewa genealogiczne tworzone przez członków mojej rodziny.  Popatrzyłam czy gdzieś nie mam oczywistego dopasowania mojego ojca. Ale musiałabym na to poświęcić więcej czasu i rozszerzyć konto. Olac. Na pewno nie dziś. Jeśli w ogóle. Dodałam nową żonę byłego wujka. Poszukałam daty śmierci brata babci. Zabolała mnie adnotacja przy kuzynie. Zmarły. Często jak o nim myślę to tak mam. Szkoda mi wujka i cioci, ale boli mnie to też w kontekście własnych przeżyć, własnego minionego życia. Czemu on???? To mogłam być ja. Tak samo mam gdy myślę o Agnieszce Nasiłowskiej, choć nie byłyśmy blisko boli mnie jej śmierć. Zaglądam na jej profil fb. Mija 9 lat. A we mnie Aga siedzi głęboko. Bo to mogło się przytrafić mnie. Rok wcześniej leżałam na stole operacyjnym. Moja przeszłość cały czas rzuca się cieniem na teraźniejszość. W ich osobach usiłuje znaleźć sens tego czemu tak się to życie potoczyło. Maciek i ja właściwie się nie znaliśmy. Ale to członek mojej rodziny. Mój krewny. Krew z kr

 To takie łatwe. Idę do ortopedy i proszę o leki przeciwbólowe, dzwonię do przychodni i proszę o przepisanie mi tych samych leków. Nikt tego nie sprawdzi, nikt nie zweryfikuje. A ja połknę i będzie po krzyku. Dla mnie. Tylko co z moją mamą i babcią, co z  moimi przyjaciółmi? Dla nich to będzie cios. I tak naprawdę moja porażka. Bo nie po to przepłynęłam tę rzekę gówna. Wiem ile mam do stracenia, a mimo to najłatwiejsze rozwiązanie jest czasami tak cholernie kuszące. Od dnia gdy umarła prababcia, od dnia gdy sięgnęłam po nóż, od dnia gdy przestałam wychodzić z domu. Dlaczego to jest tak cholernie kuszące i wydaje się takie łatwe?  I właśnie przez takie powracające myśli potrzebuje nadal terapii. Oznaczają one że  wciąż nie jestem zdrowa i muszę brać leki I tylko cienka nitka tego co już zbudowałam sprawia że realna groźba jest tylko groźbą. Ale to wciąż cienka nitka która trzyma mnie na solidnym fundamencie życia który zbudowałam. Czasami zbliżam się do jego krawędzi. I chcę bardzo skoc